In drie maanden tijd is het drie keer in mijn rug geschoten. Blijkbaar iets dat mijn aandacht vraagt. In deze blog ga ik in op bovenstaande vraag en wat de waarde is van luisteren naar je lijf.
Mijn zwakke plek is mijn rug. Jaren geleden, net aangekomen op ons vakantieadres op een eilandje voor de Zweedse kust, en net een paar maanden moeder, schiet het in mijn rug. Ik reageer stoïcijns. Gewoon op je tanden bijten, heeft mijn vader me geleerd. Volgens de arts daar, is het een protrusie, uitstulping van de tussenwervelschijf. Ik zou met een helikopter terug moeten. Gelukkig bleek dat uiteindelijk niet nodig te zijn.
Sindsdien vergezellen mij deze acute rugklachten zo eens in de paar jaar. Dit keer schiet het er in als ik aan het sporten ben, eerst tijdens hardlopen, dan tijdens Pilates. Mijn eerste reactie: “ach ja, iedereen heeft wel wat”. Mijn neiging tot bagatelliseren herken ik gelukkig. Helpt om te overleven. Maar bagatelliseren weerhoudt me ook om de pijn toe te laten. Om vragen toe te laten en te zien wat er speelt.
Ik besluit dit keer om bij de pijn te blijven en te voelen wat het met me doet. Mijn rug doet echt pijn. Ik moet afspraken afzeggen. Verdorie. Ik laat mijn boosheid toe. Daaronder komt verdriet te voorschijn, er komen tranen. Daarna herken ik een diepere laag van angst en spanning. Spanning om deel te worden van een nieuwe groep van mijn vervolgopleiding bij Land van Rouw.
Naast het maken van een afspraak met de fysiotherapeute, besluit ik om mijn vraag “wat heeft mijn rug te vertellen?” in te brengen bij mijn supervisor. Zij werkt o.a. met het proces van resonantie in opstellingen. Hierin ben ik zelf ook geschoold. Zo waardevol wat ik door dezelfde supervisor en rouwtherapeut me eigen heb gemaakt. Intussen weet ik dat ik blinde vlekken heb, niet alles alleen kan en hoef te doen en dat een ander kan resoneren wat ik zelf niet zie of voel. Ook dit keer. Er wordt duidelijk wat in mijn lichaam is opgeslagen. Mijn angst afgewezen te worden, niet welkom te zijn. Hoe ik me daarom schrap zet en al mijn spieren aanspan. Na waar-nemen, herkenning en erkenning van dit oude zeer, stem ik af op dat wat zacht, warm en liefdevol is in mij. Zie hoe nodig het ooit was dat ik zo reageerde en welke impact dat nu nog heeft. Niet alleen zachter, maar ook vastberaden en zonder oordeel de weg te gaan om dat wat gezond is te versterken, wat verwond is aandacht te geven en mijn overlevingsmechanismen beter te leren kennen. Met mildheid, zorg en aanwezigheid. Zo verhelderend, ontroerend en ontspannend.
Voor mij is het ook een praktische oproep om te bewegen vanuit souplesse. Dus eerst warmlopen voordat ik ga lopen; iets wat ik op mijn atletiekclub heb geleerd, maar zomaar weer vergeet te doen. Eerst ontspannen voordat ik mijn pilatesoefeningen ga doen. Tijd nemen om me te richten op mijn ademhaling. Dat vraagt pauzeren, oefenen en doen. Elke keer opnieuw. Net als cooling-down.
Hoe je in je vel zit doet ertoe. Niet los te zien van werk, niet los te zien van wie we zijn en wat we meegemaakt hebben. Ook bij zorgverleners in de palliatieve zorg. In mijn cursus Palliatieve Zorg en Teamontwikkeling geef ik daar aandacht aan. We gebruiken hierbij het enneagram, dat ons bewust maakt van hoe we voelen, denken en doen. Voor ogen komt mij een zorgverlener, die sterk, stevig en stoer in haar leven en werk staat. Die weinigen haar kwetsbaarheid laat zien. Een muur om zich heen heeft. Als zij echter kan kijken naar haar verdriet om haar jong overleden vader, komt zij ook in contact met haar eigen kwetsbaarheid, warmte en zachtheid. Hoe kostbaar, een zorgverlener die haar gevoel en tranen durft te laten zien en nu kan verbinden! Die ook haar hartcentrum erbij betrekt. En zo completer in haar leven en werk staat.
Herkenbaar? Ook bereid te onderzoeken wat je lijf te vertellen heeft? Welkom. Geen punt als je vraag nog niet zo duidelijk is. Dan verkennen we die samen. Kan ook via Zoom.